ഒരു മയക്കത്തിന്റെ പൊടുന്നനെയുള്ള ഉണര്‍ച്ചയില്‍ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ ചുമരില്‍ അവ്യക്തമായ ചലിക്കുന്ന രൂപത്തില്‍ പതിഞ്ഞു, ഞാന്‍ മിഴി ചിമ്മി ഉറക്കത്തിന്റെ കനം തൂങ്ങിയ കണ്‍പോളകള്‍ വീണ്ടും തുറക്കാന്‍ ശ്രമിക്കവേ, ചുമരില്‍ നിന്ന രൂപം ചെറുതായി ചലിച്ചു. എന്റെ കണ്ണുകള്‍ വീണ്ടും ആ രൂപത്തില്‍ ഉടക്കി . പക്ഷെ എനിക്ക് അറിയാന്‍ പാകത്തില്‍ ഒന്നും ആ രൂപത്തില്‍ നിന്ന് കിട്ടിയില്ല ... തൊണ്ട കുഴിയില്‍ നിന്ന് ഒരു നിലവിളി അറിയാതെ എന്നെ വിസ്മയിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ബഹിര്‍ഗമിച്ചു. പെട്ടെന്ന് അമ്മ ഓടി എന്റെ അരികില്‍ എത്തി.
.
എന്താ?? എന്ത് ഉണ്ടായി??..
.
അമ്മയുടെ ധ്രിതിപ്പെട്ടുള്ള ചോദ്യത്തിന് മറുപടി ആയി എന്റെ വിരലുകള്‍ ചുമരില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ചലിക്കുന്ന രൂപത്തിലേക്ക് നീണ്ടു. അമ്മക്ക് വെളിച്ചത്തിന്റെ അരണ്ട പ്രകാശത്തില്‍ ഒന്നും കാണാന്‍ വയ്യാത്തത് കാരണമാവാം, ദ്രുതഗതിയില്‍ സ്വിച്ബോര്‍ഡില്‍ അമ്മയുടെ കൈ അമര്‍ന്നത്. വെളിച്ചം മുറിയിലെ ഇരുട്ടിനെ പുണര്‍ന്നതും, അമ്മ അലമുറയിട്ടു കരയാന്‍ തുടങ്ങിയതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു . പൊടുന്നനെ ആരോ വാതിലില്‍ ശക്തി ആയി ഇടിക്കുന്ന ശബ്ദം എന്റെ കാതുകളില്‍ പ്രകമ്പനം കൊണ്ടു മൂടി. "എന്താ അമ്മേ? എന്താ പറ്റിയത്?" എന്റെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടി നല്‍കാതെ അമ്മ കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. ഞാന്‍ ചുമരിലേക്ക് നോക്കി ഒരു ചിത്രശലഭം.. ഒരായിരം നര്‍ത്തകിമാര്‍ ഒന്നിച്ചു ചേര്‍ന്ന് വര്‍ണങ്ങള്‍ കൊണ്ടു ചിറകുകളാല്‍ അലങ്കഗ്രാതമായ....... അത് എന്നെ തന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി. എത്ര അത്ഭുതമാണ് ചിത്രശലഭതിന്റെ വളര്‍ച്ച അല്ലെ? ആദ്യം ആദ്യം ആരും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെ ഒരു ശലഭകോശം ആയി .. പിന്നെ ആരിലും അറപ്പ് ഉളവാക്കുന്ന ഒരു പുഴു ആയി .... പിന്നെ ആരിലും ഇഷ്ടം ഉണ്ടാക്കുന്ന ഒരു ചിത്രശലഭം അയി,......
.
ഞാന്‍ അതിനെ ചലിപ്പിക്കുവാന്‍ ഒരു ശ്രമം നടത്തി നോക്കി. ശോഷിച്ചു ശുഷ്കമായ കൈകള്‍ക്ക് എന്റെ തലച്ചേറിന്റെ ആജ്ഞകള്‍ക്ക് അനുസരിച്ച് പ്രതികരിക്കുവാന്‍ ശക്തി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. "എന്തിനായിരിക്കും അമ്മ നില വിളിച്ചത് ...?" എന്റെ കണ്ണുകള്‍ ഗ്ലുകോസ് ട്രിപ്പ് ഇട്ട എന്റെ വലതു കൈയ്യില്‍ നിശ്ചലം നിന്നു. ഹോ.. എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല ... കൈവെള്ള നിറയെ രക്തം .. ഞാന്‍ അമ്മയുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി.. നിശ്ചലം ...നിര്‍ജീവം... അമ്മയുടെ കണ്ണുകള്‍ എന്നില്‍ നിന്നും ദൂരെ പ്രപഞ്ച സ്രഷ്‌ടാവിലേക്ക് നീണ്ടുപോയത് പോലെ തോന്നിപ്പിച്ചു .. അമ്മ കണ്ണുകള്‍ അടച്ചു പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്റെ അമ്മയുടെ പ്രാര്‍ത്ഥന സ്രഷ്‌ടാവ്‌ കേട്ടിരിക്കുമോ? .. ..പൊടുന്നനെ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ മൊസ്സൈക്ക് തറയിലേക്ക് നീണ്ടു .... ശരീരം വൈദുതി ആഘാതം ഏറ്റത് പോലെ വിറ കൊണ്ടു ... ആത്മാവ്‌ എന്നില്‍ നിന്നും വേര്‍പെട്ടത് പോലെ ഒരു വേദന എന്റെ തൊണ്ട കുഴിയില്‍ നിന്നും കാലുകളിലേക്ക് വ്യാപിച്ചു .... തറ നിറയെ രക്തം ... കതുകില്‍ മുട്ടലിന്റെ ശക്തി കൂടി കൂടി വന്നു ... അമ്മക്ക് പരിസരബോധം കിട്ടിയത് പോലെ, അമ്മ പ്രാര്‍ത്ഥനയില്‍ നിന്ന് ഉണര്‍ന്നു കതുക് തുറന്നതും വെളുത്ത വസ്ത്രം ധരിച്ച ദൈവത്തിന്റെ മാലാഖമാര്‍ ദ്രുതഗതിയില്‍ എന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടിയത്തി ... അമ്മയേക്കാള്‍ വിഷമവും വെപ്രാളവും അവര്‍ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നത് എന്നില്‍ അതിശയം ഉളവാക്കി .. അമ്മയുടെ ഇരിപ്പ് കണ്ടാവണം ആശ്വസിക്കാന്‍ എന്ന വണ്ണം അവരില്‍ ഒരാള്‍ അമ്മയെ മാറോടു ചോര്‍ത്തു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .... "ഒന്നുമില്ലമ്മേ ....ഒന്നുംമില്ല ...ഞങ്ങള്‍ എത്തിയില്ലേ ... ഇനി എന്താ പേടിക്കാനുള്ളത് ... കരയരുത് അമ്മെ ..." അതിനടയില്‍ മാലാഖമാരില്‍ ഒരു മുതിര്‍ന്നവള്‍ മറ്റുള്ളവരെ ശകാരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ... എന്റെ കൈതണ്ടയില്‍ ഗ്ലുകോസ് ട്രിപ്പ് ഇട്ട സിറിഞ്ച് ഊരി പോയ ദ്വാരത്തില്‍ ഒരാള്‍ കൈ വിരല്‍ ചേര്‍ത്ത് വച്ചു .. എന്നിട്ട് എന്റെ കൈ മുകളിലേക് ഉയര്‍ത്തി പിടിച്ചു .. പ്രഷര്‍ കിട്ടാന്‍ എന്ന വണ്ണം അത് കുറെ നേരം ഉയര്‍ത്തിയ നിലയില്‍ നിര്‍ത്തി .... അല്‍പ നേരത്തെ പരിശ്രമത്തിനു ശേഷം രക്തത്തിന്റെ ഒഴുക്ക് നിലച്ചു .... കൈ എന്റെ ശരീരത്തിന് ആനുപാതികമായി നിവര്‍ത്തി വച്ച് എന്റെ ഞരമ്പുകളില്‍ വീണ്ടും സൂചി മുന കുത്തി അമര്‍ത്തി ...അപ്പോള്‍ അറിയാതെ ഞാന്‍ നില വിളിച്ചുപോയി. അവരില്‍ ഒരു മാലാഖ എന്റെ മുടി ഇഴകളില്‍ വെറുതെ തലോടി എന്നിട്ട് മന്ത്രിക്കുന്നത് പോലെ പറഞ്ഞു.... "കര്‍ത്താവു രക്ഷിച്ചു".. പിന്നെ അവര്‍ തറ അണു വിമുക്തമാക്കിയതിനു ശേഷം തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കി ....
.
എനിക്ക് അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞു മാലാഖമാരുടെ മുഖത്തുള്ള ആശ്വാസം. അവരില്‍ ഒരാള്‍ കുരിശു വരച്ചു.... അത് വരെ ഞാന്‍ കാണാത്ത ദൈവത്തെ അവരില്‍ കൂടി തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോള്‍ , ഒരിക്കല്‍ പോലും ദൈവത്തെ വിളിക്കാന്‍ എനിക്ക് തോന്നിയില്ലല്ല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് എന്റെ ഹൃദയം തേങ്ങി .. ദൈവം എന്റെ മരണത്തിനു സമയമായില്ല എന്നറിയിക്കാന്‍ ആണോ ചുമരില്‍ ഒരു ചിത്ര ശലഭമായ് അവതരിച്ചത്? ...അതോ എന്റെ ആത്മാവിന് ഈ ലോകത്തോട് ഇനിയും കുറെ കാര്യങ്ങള്‍ പറയാന്‍ ഉണ്ടെന്ന്‌ ദൈവം എന്നെ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തിയത് ആവുമോ?... അറിയില്ല മനുഷ്യന്‍ എത്ര നിസഹായന്‍ ... എല്ലാമറിയുന്നു എന്ന് അഹന്ത നടിക്കുമ്പോള്‍ പോലും ഒന്നും അറിയുന്നില്ല ... ഇനിയും അറിയാനായി പലതും ബാക്കി കിടക്കുന്നു... .ഒരു ചിത്ര ശലഭതിന്റെ ജന്മം പോലെ ..ഒരു കോശം ആയി....പിന്നെ ഒരു പുഴുവായി ..പിന്നെയും കുറെ നാള്‍....ഭൂമിയുടെ അനന്തതയില്‍ നിന്ന് ആകാശത്തിന്റെ അനന്തതയിലെകുള്ള ആത്മാവിന്റെ പ്രയാണം..
(ഞാന്‍ ആദ്യം എഴുതിയ കഥ)
No comments:
Post a Comment