എന്റെ ബാല്യകാല സഖി

"മീഞ്ചന്ത പാലം പൊളിച്ച കാലം നിങ്ങള്‍ക്ക് ഓര്‍മ്മയുണ്ടോ?"
അയാളുടെ ചോദ്യം കേട്ട മാത്രയിൽ ഞാൻ  തെല്ല്‌നേരം ചിന്തയിൽ മുഴുകിയതിന്  ശേഷം  "ഇല്ല " എന്ന് മറുപടി നല്കി.
അപ്പോൾ അയാൾ പറയാൻ തുടങ്ങി  "എന്നാല്‍ അങ്ങിനെയൊരു കാലമുണ്ടായിരുന്നു.   
ആരും പ്രതീക്ഷിക്കാതെയാണ്  ആ പാലം പൊളിച്ചത്.  
അതുവരെ  ഒരു സമൂഹമായി ജീവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നവർ 
വേർപിരിഞ്ഞ് പുഴയുടെ ഇരുകരകളിലായി ജീവിതം ആരംഭിച്ചു.  
തൊട്ടുമുമ്പുവരെ തങ്ങള് അനുഭവിച്ചിരുന്ന  കഷ്ടപാടുകളെയും, ദുരിതങ്ങളേയും എല്ലാം ഒത്തുരുമിച്ചു നേരിട്ടവർക്കിടയിൽ  
എന്റെതെന്നും  നിന്റെതെന്നും, പറഞ്ഞു പരസ്പരം പോരടിക്കുന്ന ഒരവസ്ഥ പൊടുന്നനെ സംജാതമായി.  ആ പാലത്തിന്റെ തകര്ച്ച കാരണമാണ് എന്റെ ബാല്യകാല സഖിയുടെ ഓർമ്മകൾ എന്നിൽ വീണ്ടും തളിരിട്ടത്"

അയാൾ പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ ആ കാലഘട്ടത്തെ കുറിച്ചോർത്തു.   പുഴയുടെ ഇരുകരകളിലായി താമസിക്കുന്ന കുറെ  മനുഷ്യരും 
അവരെ പരസപരം  ബന്ധിപ്പിച്ചു നിർത്തിയിരുന്ന ഒരു പാലവും എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തി.  ആ പാലം, ഒരു സ്വപ്നസാക്ഷാല്കാരം ആയിരുന്നിരിക്കണം.   
പ്രയാസങ്ങളുടെ കടത്തുതോണിയില്‍ നിന്ന് ഒരു നാടിന്റെ പുരോഗതിയിലേക്കുള്ള പരിവർത്തനം അത് വഴി സാധ്യമയിട്ടുണ്ടാവണം. 
അതിന്റെ തകർച്ച  ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിയാതെ  ആ പാവം മനുഷ്യർ കുറെനാൾ അസ്വസ്ഥരായിട്ടുണ്ടാവുമെന്നു തീര്ച്ചയാണ്.   
സ്വന്തമെന്നു  കരുതിയത് പെട്ടെന്ന്  വേര്‍പ്പെട്ടുപോവുക പിന്നെയത് മറ്റൊരു സമൂഹത്തിന്റെതായി മാറുക,  പിന്നീട്  അത്തരം ചിന്തകളിൽ നിന്നുണ്ടാവുന്ന വൈകാരികത അസ്വസ്ഥതയുടെ തീ പടർത്തുമ്പോൾ  
അവരുടെ സാമാന്യബുദ്ധിയുടെ പ്രവര്‍ത്തനക്ഷമതയില്‍  പരിവര്‍ത്തനം ഉണ്ടാവുകയും 
അതുമൂലം അവർ   ഹൃംസ ജന്തുക്കളെ പോലെ പരസ്പരം പോരടിപ്പിക്കുന്ന സ്ഥിവിശേഷങ്ങളിലേക്ക്...
"നിങ്ങള്‍ സീറ്റ്‌ബെല്‍റ്റ്‌ ഇട്ടില്ലേ?" അയാളുടെ ചോദ്യം എന്നെ ചിന്തയില്‍ നിന്ന് ഉണര്‍ത്തി.

ഒരു  ഷയറിംഗ്  ടാക്സിയിലായിരുന്നു ഞാൻ ഇരുന്നിരുന്നത്.  
ഞാന്‍ സീറ്റ്‌ ബെല്‍റ്റ്‌ നേരെയാക്കിയപ്പോൾ  അയാള്‍ 'സ്റ്റാര്‍ട്ട്‌ കീ'  പ്രസ്‌ ചെയ്തു. കാര്‍ ചെറുതായി കുലുങ്ങികൊണ്ട് സ്റ്റാര്‍ട്ട്‌ ആയി.  
ഞാന്‍ അയാളെ നോക്കി സ്വരം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു.." നിങ്ങള്‍ ഇപ്പോൾ കുറെ കൂടി ചെറുപ്പം ആയിട്ടുണ്ട്‌.
നാല്  മാസങ്ങള്ക്ക് മുമ്പാണ്  നിങ്ങളെ ആദ്യമായി  ഞാൻ  കാണുന്നത്.  
അന്നൊന്നും  നിങ്ങളുടെ മുഖത്ത്  ഇപ്പോഴുള്ളത് പോലെ സന്തോഷമുണ്ടായിരുന്നില്ല"  
അയാള്‍ കാറിനുള്ളിലെ  റേഡിയോ ടൂണ്‍  ചെയ്യുന്ന ജോലിയിലായിരുന്നു.  
ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് കേട്ടപ്പോള്‍ അയാള്‍ എന്റെ തൊട്ടരികിലേക്ക് ചേര്‍ന്നിരുന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു   
'ഞാന്‍ ചെറുപ്പമായെന്ന് ഒന്ന് കൂടി പറയാമോ?' 
എന്റെ മനസ്സില് അയാളോട് തോന്നിയ നീരസം പുറത്തുകാണിച്ചുകൊണ്ട്  ഞാൻ മറുപടി നല്കി  "ഞാന്‍ വെറുതെ പറഞ്ഞതല്ല......." 
എന്റെ മറുപടി കേട്ടപ്പോൾ, അയാള്‍ എന്റെ പുറത്തു തട്ടി  സ്നേഹപൂര്‍വ്വം പറഞ്ഞു 
'ദേഷ്യം പെടാണ്ട.  നിങ്ങള്‍ പറഞ്ഞത് വളരെ ശരിയാണ്. ഞാനിപ്പോൾ വളരെയധികം സന്തോഷവാനാണ്. 
വര്‍ഷങ്ങളായി നീണ്ട കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ  എന്റെ ബാല്യകാലസഖിയോട് ഞാന്‍ വീണ്ടും സംസാരിച്ചു.  
ഇപ്പോള്‍ ഞാൻ പ്രസന്നവാനാണ്.   മനസ്സിന്റെ മയിൽപീലി ശേഖരത്തിൽ സൂക്ഷിച്ചുവച്ച  ഓർമകൾക്ക് പുതുജീവാൻ കിട്ടിയത് പോലെ 
ഒരനുഭൂതി എന്നിൽ നിറയുന്നു. അതാവണം എന്റെ മുഖത്ത് നിന്ന് നിങ്ങള്ക്ക് വായിച്ചെടുക്കാൻ സാധിച്ചത്'
കാറില്‍ നിന്ന്  സുന്ദരമായ ഒരു പാട്ട് കേള്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി "സ്വര്‍ണ ഗോപുര നര്‍ത്തകി ശില്‍പം.... കണ്ണിനു സായൂജ്യം നിന്‍ രൂപം.. 
ഏത് ഒരു കോവിലും ദേവതയാക്കും... ഏത് പൂജാരിയും പൂജിക്കും .. നിന്നെ ഏത് പൂജാരിയും പൂജിക്കും.." 
ഒരു വേനല്‍ മഴ പോലെ ആ ഗാനം എന്റെ ആത്മാവിനെ ഹര്‍ഷപുളകിതമാക്കികൊണ്ട് ഒഴുകാൻ തുടങ്ങി.

"നമുക്ക് പിറകിലായി ഇരിക്കുന്നവര്‍ മലയാളികള്‍ അല്ല.  അവര്‍ക്ക് കൂടി കേട്ടാൽ മനസ്സിലാവുന്ന ഭാഷയിലുള്ള ഒരു പാട്ടല്ലേ നല്ലത്?"   
എന്റെ ചോദ്യം അയാള്‍ കേട്ടുവോ എന്തോ, അയാൾ റേഡിയോയുടെ ശബ്ദം നിയന്ത്രിക്കുന്ന ജോലിയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുകയായിരുന്നു . 
"hare bai sab.. ek acha gana lagao na.. malabari hamko maloom nahi hai"
(സഹോദരാ ഒരു നല്ല പാട്ട് വക്കു. മലയാളം ഞങ്ങള്‍ക്ക് മനസിലാവില്ല).  പിറകില്‍ ഇരിക്കുന്ന ഒരു നോര്‍ത്ത് ഇന്ത്യക്കാരന്‍ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.  
അത്  കേട്ടപ്പോൾ അയാള്‍ അവരോടും എന്നോടും കൂടിയായി പറയുന്നത് പോലെ  ഉച്ചത്തില്‍ പറഞ്ഞു.
'ye hamara mehbooba ka gaana hai, usko bahot pasand hai... woh buddi ഹായ്' 
(ഇത് എന്റെ പ്രണയ്നിക്ക് ഇഷ്ടമായ ഗാനമാണ്. അവള്‍ ഒരു വയസ്സിയാണ്). അതിനു മറുപടിയായി ഞാൻ പറഞ്ഞു  
"വയസ്സിയായാല്‍ എന്താ? നിങ്ങള്‍ പരസ്പരം പ്രണയിക്കുന്നില്ലേ?  പ്രണയിക്കുമ്പോള്‍ നമുക്ക് പ്രായമാവുന്നില്ല.
പ്രണയം നമ്മുടെ മനസ്സിനെ എന്നുമെന്നും  ചെറുപ്പമാക്കും.  
പ്രണയിക്കുമ്പോൾ നമ്മള്‍ ഒരു സ്വപ്നാടനത്തിലാണ്.  
സ്വര്‍ഗത്തില്‍ എത്തിയത്പോലെയുള്ള ഒരു പ്രതീതിയാണ് പ്രണയം നമ്മളിൽ ഉണ്ടാക്കുന്നത്"   
എന്റെ ഫിലോസഫി അയാളില്‍ സന്തോഷമുണ്ടാക്കിയെന്നു  അയാളുടെ മന്ദഹാസത്തില്‍ നിന്ന് എനിക്ക്  മനസിലാക്കാന്‍ പറ്റി. 

വെള്ളിയാഴ്ച ആയത് കൊണ്ടാവണം  റോഡില്‍ സാമാന്യം ട്രാഫിക്‌ ഉണ്ടായിരുന്നു.   
ഇടയ്ക്കു ഇടയ്ക്കു അയാൾ ബ്രൈക്കിൽ കാൽ വക്കുന്നത്  കൊണ്ടാവാം യാത്രക്ക് ഒരു സുഖവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
ഞങ്ങളുടെ ബുദ്ധിമുട്ട് മനസ്സിലാക്കിയത് കൊണ്ടാവണം തന്റെ  കാറിനു തൊട്ടു മുമ്പ് പോവുന്ന കാറുകളുടെ ഡ്രൈവേര്‍സ്നെ 
അയാള്‍ ചീത്ത വിളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.   കാര്‍ പതുക്കെ പതുക്കെ  മുന്നോട്ടു നീങ്ങാൻ തുടങ്ങി. 
തൊട്ടുമുന്നില്‍ ഒരു സിഗ്നലില്‍ റെഡ് ലൈറ്റ് തെളിഞ്ഞപ്പോൾ അയാള്‍ കാര്‍ സ്ലോ ആക്കി.  
ഞാന്‍ അയാളോട് പേരും നാടും ചോദിച്ചു. മജീദ്‌, അതായിരുന്നു അയാളുടെ പേര്. നാട് കോഴിക്കോട്. എത്ര സുന്ദരമായ പേര്. 
"വൈക്കം മുഹമ്മദ്‌ ബഷീറിന്റെ ബാല്യകലസഖിയിലെ മജീദ്‌ ആണോ നിങ്ങള്‍..?"  
എന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് അയാള്‍  മനോരഹര്മായി പുഞ്ചിരിക്കുകയല്ലാതെ മറുത്തൊന്നും ഊരിയാടിയില്ല. 
ഞാൻ വീണ്ടും ചോദ്യങ്ങളിലേക്കു കടന്നു  "മജീദ്ക്ക നിങ്ങളുടെ ബാല്യകാല സഖിക്ക് എത്ര പ്രായമായി ?" 
അയാൾ കൈവിരല്‍ കൊണ്ട് കണക്കു കൂട്ടികൊണ്ട് പറഞ്ഞു 'അവള്‍ക്കിപ്പോള്‍ നാല്പതു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും' , 
"നിങ്ങള്‍ക്കോ ?"  എന്റെ ചോദ്യം കേട്ടതും അയാള്‍  ഉത്തരം പറഞ്ഞതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു..'എനിക്ക് നാല്പത്തിയഞ്ച്' 
അതുകേട്ടപ്പോൾ ഞാന്‍ പൊട്ടിച്ചിക്കാൻ തുടങ്ങി.   അയാള്‍ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റു നോക്കി.
"നിങ്ങള്‍ തൊട്ടു മുമ്പ് പറഞ്ഞ ഒരു കാര്യം ഓര്‍ത്തു ചിരിച്ചു പോയതാണ്.   
അപ്പോള്‍ നിങ്ങളില്‍ ആരാണ് വയസ്സനും വയസ്സിയും?"   അത് കേട്ടപോള്‍ അയാള്‍  ഉച്ചത്തില്‍ ചിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
"മജീദ്ക്ക.... നമുക്ക് കഥയിലേക്ക് വരാം.    എങ്ങിനെ ബാല്യകാല സഖിയെ വീണ്ടും നിങ്ങൾ കണ്ടു മുട്ടി.. ?"

കാര്‍ ഒരു പ്രധാനപാതയിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.  
ഇപ്പോള്‍ യാത്രക്ക് നല്ല സുഖം ഉണ്ട്.  അയാൾ പറയാൻ തുടങ്ങി 'രണ്ടായിരത്തി ഒന്നിലാണ് ഞാന്‍ സൌദിയില്‍ നിന്നും 
ജോലി മതിയാക്കി നാട്ടില്‍ എത്തിയത്.  പാലം പൊളിച്ചത് കാരണം, പാലത്തിനു അടുത്ത് വാഹങ്ങള്‍ ആളുകളെ ഇറക്കും.
അവിടുന്ന്  മറുകരയില്‍ എത്താന്‍.. തോണിയെ ആശ്രയിക്കണം.    
ഒരിക്കല്‍ ഒരു യാത്രയില്‍, പാലത്തിനു അടുത്ത് ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ ആയിരുന്നു  ഞാന്‍ അവളെ കണ്ടത്. 
എന്റെ സഖിയുടെ ഏറ്റവും വലിയ കൂട്ടുകാരിയായിരുന്നു അവൾ. 
എന്നെ കണ്ടുമുട്ടിയത്,  അവളില്‍ അടക്കാനാവാത്ത സന്തോഷം ഉണ്ടാക്കിയതായി എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. 
അവളുടെ മാറില്‍ ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞുണ്ടായിരുന്നു . അത് അമ്മയുടെ മാറില്‍ പറ്റി ചേര്‍ന്ന് കിടന്നുറങ്ങുക ആയിരുന്നു.
എന്റെ അടുത്ത് വന്നു അവള്‍ പറഞ്ഞു. 'ഫാത്തിമ നിങ്ങളെ ഇപ്പോഴും അന്വേഷിക്കാറുണ്ട് . 
ഞങ്ങള്‍ എല്ലായിപ്പോഴും  നമുടെ പഴയ കാര്യങ്ങള്‍ പറയാറുണ്ട്'.
അവളില്‍ നിന്ന് കിട്ടിയ അഡ്രസ്‌  എന്നെ കോഴിക്കോട് കല്ലായിയിലുള്ള  ഒരു കാന്റീനില്‍ എത്തിച്ചു.
എന്റെ ബാല്യകാല സഖി  അവിടെ കാന്റീന്‍ നടത്തുക ആയിരുന്നു.
എന്നെ കണ്ടതും അവളില്‍ സന്തോഷത്തിന്റെ തിരമാലകള്‍ അലയടിച്ചു ഉയര്‍ന്നതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. 
ഞങ്ങള്‍ കുറെ സംസാരിച്ചു. പഴയതും  പുതിയയാതുമായ കാര്യങ്ങള്‍....., 
എന്നിലും കൂടുതല്‍ അവളാണ് സംസാരിച്ചത്.  അപ്പോഴെല്ലാംഎന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരിക്കല്‍ താന്‍ അവളെ ആത്മാര്‍ഥമായി
സ്നേഹിച്ചിരുന്നു എന്ന കാര്യം എങ്ങിനെ അവളെ അറിയിക്കും എന്നാ വേവലാതി ആയിരുന്നു. 
എനിക്കത് പറയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അവളുടെ കാര്യങ്ങളും ചോദിച്ചു അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. 
പക്ഷെ ഒരു കാര്യം മാത്രം മനസിലായി. അവള്‍ ഒരു വിവാഹിതയാണെന്നും  അവള്‍ക്കു രണ്ടു കുട്ടികള്‍ ആണ് ഉള്ളതെന്നും.
അവിടുന്ന് ഇറങ്ങി പോരുമ്പോള്‍.. മനസ്സ് വല്ലാതെ നീറി. 
ഇനിയും എത്ര കാലം ഒരു കനലായി അവളെ താന്‍ ഒരിക്കല്‍ സ്നേഹിച്ച കാര്യം കൊണ്ട് മനസ്സില് പേറി നടക്കേണ്ടിവരും.
എന്തിനാണ് അവൾ ആ കാര്യം അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടത് എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഒരു ഉത്തരമില്ല. 
ഒന്നിനും വേണ്ടിയല്ല. അവളും വിവാഹിത . ഞാനും...' 
അവസാനത്തെ വാചകം പൂർത്തിയാക്കാൻ കഴിയാതെ അയാൾ നിന്ന് ഒരു തേങ്ങലിന്റെ സ്വരം പുറത്തേക്കു വന്നു. 

അയാള്‍ റേഡിയോ  ഒരിക്കല്‍ കൂടി ടൂണ്‍ ചെയ്തു. 
അതില്‍ നിന്ന് പങ്കജ് ഉദാസിന്റെ ഒരു ഗസല്‍ കാറിനുള്ളിലെ നിശബ്ദതയെ ഭേദിച്ചു. 
gis din se juda woh hamse huye, is dil ne dhadakna chhod diya... Hai chaand ka mooh utaraa utaraa ..
 taaron ne chamakna chhod diya...
(എതു ദിവസമാണ് അവള്‍ എന്നില്‍ നിന്ന് വേര്‍പെട്ടു പോയത് അന്ന് മുതല്‍ എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ നിന്ന് പോയി. 
പുഷ്പങ്ങള്‍ക്ക് മണം ഇല്ലാതായി.. നക്ഷത്രങ്ങള്‍ക്ക് തിളക്കമില്ലതായി..)  
'ഞാന്‍ വീണ്ടും അവളെ കാണാന്‍ ഒരിക്കല്‍ കൂടി പോയി. പക്ഷെ  അവള്‍ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 
അവള്‍ വിവാഹമോചിത ആണന്ന കാര്യം അപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ അറിയുന്നത്.
എന്റെ മനസ്സില്‍ അവളെ വിവാഹം കഴിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹം ഉണ്ടായി.
പക്ഷെ പിന്നീട് ഒരീക്കളും അവളെ എനിക്ക് കണ്ടുമുട്ടാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല..
കണ്ടുമുട്ടുന്ന ഓരോ സ്ത്രീയിലും ഞാന്‍ അവളുടെ മുഖം തിരഞ്ഞു.
എന്റെ സ്നേഹം അവളെ അവളെ  അറിയിക്കുക മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ ലക്‌ഷ്യം.
അവളോടുള്ള  സ്നേഹം ഒരു കനലായി എന്റെ മനസ്സിനെ എരിയിച്ച്‌ കൊണ്ടിരുന്നു.
എനിക്ക് അവളെ വളരെയേറെ ഇഷ്ടമാണ്.
എന്തിനായിരുന്നു ഞാൻ അവളെ സ്നേഹിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്? ഉത്തരമില്ല. 
ഒന്നിനും വേണ്ടിയല്ല, വെറുതെ, വെറുതെ..'


പെട്ടെന്ന്  കാർ  നിന്നു.
"എന്താ.. എന്ത് പറ്റി?  .." 
'കണ്ടില്ലേ .. ട്രാഫിക്‌ജാം.. ഇങ്ങിനെ പോയാല്‍ നമ്മള്‍ എവിടെയുമെത്തില്ല'. 
കുറച്ചു നേരത്തെ പരിശ്രമത്തിനു ശേഷം അയാള്‍ വണ്ടി വേരെയൊരു  ദിശയിലേക്ക് തിരിച്ചു വിട്ടു.
പെട്ടെന്ന്  പ്രകാശത്തില്‍ നിന്നും ഇരുട്ടിലേക്ക് പോയത് പോലെ തോന്നിപ്പിച്ചു.
ഒരു റൌണ്ട് എബൌട്ട്‌ ചുറ്റി  വണ്ടി വീണ്ടും പ്രകാശത്തില്‍ എത്തിച്ചേർന്നു. 
ഇത്തിരി ആശ്വാസം തോന്നി. നമ്മുടെ ജീവിതം എത്ര ചെറുതാണ്. 
ഒരു വണ്ടിയുടെ ബോഡിയാണ്  നമ്മുടെ ജീവിതം. അതിന്റെ ചക്ക്രങ്ങളാണ് നമ്മുടെ ആഗ്രഹങ്ങളും  പ്രതീക്ഷകളും.
ചക്ക്രങ്ങള്‍ കറങ്ങുമ്പോള്‍ ജീവിതം മുന്നോട്ടു പോവുന്നു. 
ഇടയ്ക്കു പ്രതീക്ഷകള്‍ക്ക്  വിഘാതം ഏല്‍ക്കുമ്പോള്‍ നമ്മളില്‍ നിരാശയും,  വെറുപ്പും ഉണ്ടാവുന്നു.
ഒരു പക്ഷെ ഇത് പോലെ ഒരു ചെറിയ ഇരുട്ടിനെ അതിജീവിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ നമുക്ക്  വീണ്ടും പ്രകാശത്തിലേക്ക് എത്താൻ കഴിയുമായിരിക്കാം. 
പക്ഷെ നമ്മളാരും  അതിനു ശ്രമിക്കാറില്ല.
ജീവിത വഴിത്താരയില്‍ ഇത് പോലെ നമ്മളും  ഇരുട്ടില്‍ എത്തിപെടാറുണ്ട്. 
തൊട്ടടുത്ത്‌  പ്രകാശം ഉണ്ടെന്നു അറിഞ്ഞിട്ടു പോലും, പ്രകാശത്തെ അറിയാന്‍ ശ്രമിക്കാതെ  
ഇരുട്ടില്‍ ജീവിതം ബലിയര്‍പ്പിക്കാന്‍ നമ്മൾ ഓരോരുത്തരും  മത്സരിക്കുന്നു. 

വണ്ടി ഇപ്പോള്‍ കുറച്ചു കൂടി ആൾത്തിരക്കുള്ള റോഡിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. 
റോഡ്‌നു ഇരുവശവുമായി കുറെ കടകളും  വലിയ കെട്ടിടങ്ങളും പ്രത്യക്ഷപ്പെടാന്‍ തുടങ്ങി. 
"മജീദ്ക്ക ..നിങ്ങള്‍ ബാക്കി  കൂടി പറയു ".. ...
അയാള്‍ കഥ പറയാന്‍ തുടങ്ങി...'അപ്രതീക്ഷിതമായി എനിക്ക് അവളുടെ ഫോണ്‍ നമ്പര്‍ കിട്ടി. 
എന്റെ പഴയകാല സഹപാഠികള്‍ ഒത്തുചേർന്ന  ഒരു സായാഹ്നത്തിൽ അവരില്‍ ഒരാളാണ് 
എനിക്കത് സംഘടിപ്പിച്ചു തന്നത്.   അവളുമായുള്ള  സംസാരത്തില്‍ നിന്നും 
എന്നോട് സംസാരിക്കാന്‍ അവള്‍ക്കു ഒട്ടും താല്പ്പര്യം ഇല്ല എന്ന വസ്തുത എനിക്ക് ബോധ്യമായി.
എന്റെ ഉദ്യേശം വേറെ വല്ലതുമാണോ എന്നൊരു ചിന്ത കാരണമാണ് 
അവൾ എന്നോട് അനിഷ്ടം കാണിക്കുന്നതെന്ന്  പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സ് പിടഞ്ഞു. 
ഞാന്‍ ഫോണ്‍ കട്ട്‌ ചെയ്തു. ഇത് കണ്ട എന്റെ കൂട്ടുകാരില്‍ ഒരാള്‍ അവളെ വിളിച്ചു. 
എന്നോട് ഇനി അവളെ വിളിക്കരുത് എന്ന് പറയാന്‍ അവള്‍ അവരെ ഏല്പിച്ചു. 
അതുകേട്ടപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സ് നന്നായി നൊന്തു. 
എന്റെ സ്നേഹം എനിക്ക് അവളെ  അറിയിക്കണം.. എന്തിനെന്നു ചോദിച്ചാൽ ഉത്തരമില്ല.
ഒന്നിനും വേണ്ടിയല്ല.. വെറുതെ...
പക്ഷെ, എന്നെ ഇഷ്ടമല്ലെങ്കില്‍  ഞാന്‍ എങ്ങിനെയത്  അവളെ അറിയിക്കും?
ഞാന്‍ വീണ്ടും അവളെ വിളിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു.  പക്ഷെ ഒരിക്കൽ പോലും അവൾ  ഫോണ്‍ എടുത്തില്ല.
ആ സമയത്തായിരിക്കും നിങ്ങളെന്നെ ആദ്യം കണ്ടത്.
എനിക്ക് എന്നോട് സ്വയം വെറുപ്പ്‌ തോന്നിയിരുന്ന കാലമായിരുന്നു അത്. 
പക്ഷെ, നിനച്ചിരിക്കാതെ ഒരിക്കല്‍ ഒരു യാത്രയുടെ ഇടവേളയില്‍.. എനിക്ക് ഒരു മിസ്സ്‌ കാള്‍ കിട്ടി.
കാർ റോടരികിലേക്കു ഒതുക്കി നിരത്തിയതിന് ശേഷം ഞാൻ ആ നമ്പറിലേക്ക് തിരിച്ചുവിളിച്ചു.   
മറുതലക്കൽ കേട്ട അവളുടെ സ്വരം എനിക്ക് സന്തോഷത്തിന്റെ നിമിഷങ്ങൾ സമ്മാനിച്ചു. 
പറഞ്ഞറിയിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ഒരു പ്രത്യേകമായ സന്തോഷം എന്റെ മനസ്സിനെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കാൻ തുടങ്ങി.
ആ ദിവസം ഞങ്ങള്‍ ഒരുപാട് നേരം സംസാരിച്ചു. അപ്പോള്‍ അവളില്‍ കുറെ മാറ്റം പ്രകടമായിരുന്നു'

'ലോകത്തിന്റെ ഏതോ ഒരു കോണില്‍  ഒരാള്‍ അവളെ  ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ടന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോള്‍. അവള്‍ കുറെ കരഞ്ഞു.
പിന്നെ പറഞ്ഞു. നമ്മൾ വസിക്കുന്നത് ഇരുണ്ട ഭൂമിയുടെ ഒരു കോണിലാണ്.  
പ്രകാശത്തെ ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിയാത്ത അത്രയും ഇരുൾ ഇവിടെയുള്ള മനുഷരുടെ മനസ്സുകളെ കീഴടക്കിയിരിക്കുന്നു. 
നമ്മുടെ പവിത്രമായ സ്വപ്നങ്ങൾ യാഥാർഥ്യമാക്കാൻമാത്രം അതിവിശാലമല്ല ഈ ലോകം.   
പക്ഷെ, സ്വര്‍ഗത്തില്‍ വച്ച് നമുക്ക് ഒന്നാവണം.   
സ്വർഗ്ഗലോകത്ത്  നിങ്ങളെ എന്റെ ഇണയായി കിട്ടാനാണ്‌.  സർവശക്തനായ ദൈവത്തോടുള്ള എന്റെ പ്രാര്ത്ഥന. 
നിങ്ങള്ക്ക് എന്നെ അവിടെ കിട്ടണമോ മജീദ്ക്ക? 
എങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ ആദ്യം ഒരു നല്ല മനുഷ്യന്‍ ആവണം.
ദൈവത്തെ ആരാധിക്കുന്ന, ഭൂമിയെ സ്നേഹിക്കുന്ന,  പൂക്കളെ സ്നേഹിക്കുന്ന,  മാതാപിതാക്കളെ സ്നേഹിക്കുന്ന, 
സ്വന്തം ഭാര്യയെ സ്നേഹിക്കുന്ന, നിങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ക്ക്‌ അച്ഛന്റെ വാത്സല്യം നല്‍കുന്ന  ഒരു നല്ല മനുഷ്യന്‍... ....... 
അപ്പോള്‍ നമുക്ക് സ്വര്‍ഗത്തില്‍ വച്ച് ഒന്നിക്കാന്‍ കഴിയും'

കാര്‍ ഒരു ജനവാസമുള്ള ഒരു സ്ഥലത്ത് എത്തി.  അയാൾ റോഡ്‌ അരികിലേക്ക് കാർ  ചേര്‍ത്ത് നിര്‍ത്തി. 
എന്റെ തൊട്ടു പിന്നില്‍ ഇരുന്ന നോര്‍ത്ത് ഇന്ത്യക്കാരന്‍ അവിടെ ഇറങ്ങി. 
വീണ്ടും കാര്‍ മുന്നോട്ടു പോയി.. . "കഥ തീര്‍ന്നോ മജീദ്ക്ക?"
 'ഇല്ല കുട്ടി.. അവള്‍ക്കു വേണ്ടി ഞാന്‍ ഒരു നല്ല മനുഷ്യനായി, നല്ല അച്ഛനായി. സ്നേഹനിധിയായ  ഭര്‍ത്താവായി.
എനിക്കെന്റെ ഭാര്യയെ മുമ്പ് സ്നേഹിക്കുന്നതിലും കൂടുതല്‍ സ്നേഹിക്കാന്‍ ഇപ്പോള്‍  കഴിയുന്നുണ്ട്.  
കാരണം എനിക്ക് സ്വർഗത്തിൽ എത്തിച്ചേരണം'   അയാൾ പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ 
എനിക്ക് ആ സ്ത്രീയോട് ആത്യന്തികമായ ബഹുമാനം തോന്നി. അവരുടെ ബുദ്ധിശക്തിയെക്കുറിച്ചു, കഴിവിനെക്കുറിച്ചു,  
നന്മ നിറഞ്ഞ അവരുടെ മനസ്സിനെ കുറിച്ച്.. 
ഏതൊരു പുരുഷന്റെയും ജീവിതത്തിനു പിന്നില്‍ ഒരു സ്ത്രീയുണ്ടന്നു നമ്മള്‍ പറഞ്ഞു കേട്ടിടുണ്ട്. 
അവരുടെ സ്നേഹം കൊണ്ട് ഒരു മനുഷ്യനെ നന്മയുടെ ലോകത്തേക്ക് എത്തിക്കാന്‍ അവർ ശ്രമിക്കുന്നു.
ഇന്ന് അയാളുടെ ജീവിതത്തില്‍ എവിടെയും അവളുടെ സ്വാധീനം പ്രകടമാണു...
സ്ത്രീ ... കുടുംബത്തിന്റെ ശക്തിയാണു, സ്നേഹമാണു, സ്വാന്തനമാണു. 
നന്മയുടെ നിറകുടമാണു ബന്ധങ്ങളെ വിളക്കിച്ചേര്ക്കുന്ന കണ്ണിയാണു ... ഭാര്യയായും, അമ്മയായും , സുഹൃത്തായും ഒഴുകുന്ന കണ്ണി.. .

അയാൾ വീണ്ടും പറയാൻ തുടങ്ങി 'ഞാനിപ്പോള്‍ എല്ലാ ദിവസവും അവളോട്‌ സംസാരിക്കും.. 
അവള്‍ എനിക്ക്  കുറെ പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ പഠിപ്പിച്ചു തന്നു. ഈ ലോകത്തും.. പരലോകത്തും ശാന്തി കിട്ടനുള്ളതാണ് അവയെല്ലാം.
എനിക്കിപ്പോള്‍ കാണാന്‍ കഴിയും  സ്വര്‍ഗ്ഗ കവാടങ്ങള്‍  അവിടെ എനിക്കായി കാത്തിരിക്കുന്ന മാലാഖമാര്‍.. .
എന്റെ മുന്നിലേക്ക്‌ അവളെ ആനയിച്ചു കൊണ്ട് വരുന്ന സ്വര്‍ഗ്ഗ കന്യകകള്‍ . 
ഓരോ പ്രാവശ്യവും  ഞാന്‍ അവളോട്‌ സംസാരിക്കുമ്പോള്‍, അവള്‍ക്കു എന്തെങ്കിലും സമ്മാനം വേണമോ എന്ന് ചോദിക്കും. 
അവള്‍ക്ക് വേണ്ടത് എന്റെ നന്മ മാത്രമാണ്.. 
നമ്മള്‍ ഒരിക്കലും ഈ ഭൂമിയില്‍ വച്ച് കാണരുതെന്ന് അവള്‍ പേര്‍ത്തും പേര്‍ത്തും പറയുമായിരുന്നു. 
പക്ഷെ  ഞാന്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും നിര്‍ബന്ധിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.. 
കാരണം  എനിക്ക്  അവൾക്കൊരു സമ്മനം കൊടുക്കണമായിരുന്നു.
അവസാനം ഗത്യന്തരമില്ലാതെ വന്നപ്പോൾ എന്റെ നിര്ബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി എന്റെ  സമ്മാനം സ്വീകരിക്കാന്‍ അവൾ തയ്യാറായി.  അവള്‍ എന്നോട് ചോദിച്ച സമ്മാനം എന്താന്ന് അറിയുമോ മോനെ ?. '

"മജീദ്ക്ക എനിക്ക് ഇറങ്ങാനുള്ള സ്ഥലമെത്തി... "


'മോനെ.. ഇത് കേട്ടിട്ട് പോ...'  അയാൾ പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതും പൊടുന്നനെ  കാറിന്റെ അടിയിൽ നിന്ന് എന്തോ ഒരു നിലവിളി ശബ്ദം കേട്ടതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. ഒരു മനുഷ്യന്റെ കരച്ചിൽ പോലെ...അപ്പോഴേക്കും നിലവിളികളോടെ കുറേയാളുകൾ കാറിനടുത്തേക്ക് ഓടിയടുത്തു...  ഞൊടിയിടയിൽ സൈറൺ മുഴക്കിക്കൊണ്ട് കുറെ ട്രാഫിക്ക് പോലീസ് വാഹനങ്ങൾ കാറിനടുത്തേക്ക്  ചീറി പാഞ്ഞു വന്നു... പരിസര ബോധം നഷ്ടപെട്ടതുപോലെ മജീദ്ക്ക തേങ്ങി തേങ്ങി കരയാൻ തുടങ്ങി.  കാറിനടിയിൽ പെട്ട മനുഷ്യനിലോ  കാറിനു ചുറ്റും നിന്നും ഉയർന്ന കൂട്ട നിലവിളികളിലോ ഒന്നുമായിരുന്നില്ല എന്റെ മനസ്സ്. എന്റെ മനസ്സപ്പോൾ മുഴുവിക്കാൻ കഴിയാതെ പോയ കഥയിൽ ആയിരുന്നു. എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ ഒരു നിമിഷം ഞാൻ അയാളുടെ അടുത്ത് തന്നെ നിന്നു. അയാൾ എന്റെ നേരെ നോക്കി...വിതുമ്പുന്ന അയാളുടെ ചുണ്ടുകൾക്ക്  എന്നോടെന്തോ പറയാനുള്ളതുപോലെ തോന്നിപ്പിച്ചു. പൊടുന്നനെ രണ്ടു പോലീസുകാർ അയാളുടെ അടുത്തെത്തി എന്തോ സംസാരിച്ചു. പിന്നെ അയാളുടെ കൈകൾ പിറകിലേക്ക് ചേർത്ത് ആ കൈകളിൽ വിലങ്ങണിയിച്ചു.

ഞാൻ പതുക്കെ കാറിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. പിന്നെ തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ അകലേക്ക് നടന്നു. നടക്കുന്നതിനിടെ എന്റെ മനസ്സിനോട് ഞാൻ സ്വയം ചോദിച്ചു. അവള്‍ ഒരു സമ്മാനവും ആവശ്യപ്പെടുകയോ സ്വീകരിക്കുകയോ ചെയ്യരുത് എന്ന് തന്നെയായിരുന്നില്ലേ ഞാനും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത്? വായനക്കാരെ നിങ്ങളും അങ്ങിനെ തന്നെയാണോ എന്നെ പോലെ...